LBIO: ‘Wij zouden eigenlijk veel minder nodig moeten zijn’
Wat doet het LBIO precies?
‘Ons bureau brengt de betaling van alimentatie op gang, als dat onderling niet meer lukt. In een echtscheidingsconvenant, ouderschapsplan of beschikking staan afspraken over de kinder- en/of partneralimentatie.Als de afspraken zijn bekrachtigd door de rechter kan het LBIO een aanvraag in behandeling nemen. Degene die recht heeft op deze alimentatie kan bij ons een aanvraag indienen als de betaling stokt. Dat kan digitaal, maar ook moet de originele rechtbankuitspraak – als bewijs - bijgevoegd en dat kan het proces nog wel eens vertragen. Vervolgens checken wij bij de alimentatieplichtige of er inderdaad niet is betaald. Deze heeft uiteraard altijd recht op een weerwoord. Maar de afspraken in het convenant zijn voor ons leidraad.’
Hoe ver kan het LBIO gaan om de betaling te innen?
‘Ver. Wij hebben de wettelijke bevoegdheid om loonbeslag en beslag op uitkeringen te leggen. Als betaling ondanks alle aanmaningen uitblijft, dan kan uiteindelijk ook beslag op een bankrekening, een huis of auto worden gelegd. Zo ver komt het in de meeste gevallen gelukkig niet. In 75% van de gevallen – totaal tienduizend aanvragen per jaar - wordt de betaling na onze bemiddeling onderling geregeld. Overigens maken wij de meest uiteenlopende situaties mee. Vechtscheidingen die al jaren spelen, maar ook scheidingen die relatief harmonieus verliepen.’
Wat als iemand niet kán betalen?
‘Situaties kunnen natuurlijk veranderen. Zo kan het inkomen van de alimentatieplichtige sinds de scheiding achteruit zijn gegaan. Dit is een argument dat wij heel vaak horen. Wij adviseren dan om een nieuwe procedure bij de rechter te starten en de alimentatie opnieuw te laten berekenen. Maar dan nog zal hij in beginsel moeten voldoen aan wat ooit is afgesproken. Het LBIO gaat niet op de stoel van de rechter zitten.’
Kan een gang naar het LBIO worden voorkomen?
‘Hoe duidelijker de afspraken in het convenant, dus niet voor meerdere uitleg vatbaar, hoe minder gedoe ná de scheiding. Ik zie een trend dat convenanten steeds uitgebreider en ingewikkelder worden, zeker sinds het verplichte ouderschapsplan. Overigens met de beste bedoelingen. Zoals de afspraak om na de scheiding een gezamenlijke rekening te openen voor de kinderen. Heel nobel, maar wij zien er weinig goeds van komen. Uitgaven kunnen over en weer bijvoorbeeld niet goed worden verantwoord of stortingen blijven uit. De kinderrekening wordt dan een bron van ruzie.
Een scheidingsproces is een startpunt. Het leven daarná ontwikkelt zich langzaam en er verandert vaak van alles. Nieuwe partners, ander werk, andere leefomstandigheden. Dan kan meer nazorg door de echtscheidingsadvocaat een hoop ellende voorkomen. Spreek bijvoorbeeld in het convenant af dat er na twee jaar weer een overleg is, om de situatie op dat moment te bekijken. Zo kunnen afspraken wellicht tijdig worden bijgestuurd. Ik zou ook willen pleiten voor een rekentool op internet, waarmee je zelf kan uitrekenen of de alimentatie na een aantal jaren bij benadering nog klopt. Zo ja, dan verhoogt dat de acceptatie; zo nee, dan is er grond om opnieuw naar rechter te stappen. In beide gevallen blijven wij uit beeld. Want eigenlijk zouden wij veel minder vaak nodig moeten zijn.’
