Standaardzaken bestaan niet

Internationale omgangsregeling kan werken

Een internationale omgangsregeling kan dus werken, zelfs wanneer beide ouders een zeer slechte relatie hebben. Ik had Naomi goed ingeschat. Het hof ook. Deze moeder is er zelf van overtuigd dat kinderen recht hebben om een band met hun vader te hebben. Die overtuiging zet zij om in daden. Ondanks alle vervelende voorvallen, zorgt deze moeder ervoor dat de omgang door zal gaan. Ook nu zij toestemming heeft gekregen en naar haar geboorteland is verhuisd met de kinderen. En dat na alles wat er was gebeurd… 

Vader laat kinderen in pleeggezin plaatsen

Wat was de voorgeschiedenis? Naomi is Israëlische, haar ex-man Rens is Nederlander. Hun relatie begint als vakantieliefde, ze trouwen snel. Naomi komt in Nederland wonen, maar kan er niet goed aarden. Al snel blijkt ze echter zwanger te zijn en niet lang daarna komt er ook een tweede kind. De eerste scherven zijn dan al lang zichtbaar in het huwelijk en ze blijken niet meer te lijmen. Een scheiding volgt.

Het is een zeer heftige scheiding. Telkens als er iets niet goed gaat, belt Rens de Jeugdbescherming. Dat gaat steeds verder. Als Naomi een keer ziek is en Rens laat weten dat zij de kinderen niet kan komen halen, belt hij de Jeugdbescherming om de kinderen op te halen en in een pleeggezin te plaatsen.

Ondertoezichtstelling wordt uitgesproken

Dat gebeurt daadwerkelijk; een geschokte Naomi moet de kinderen de volgende dag ophalen bij het pleeggezin. Als gevolg hiervan wordt een ondertoezichtstelling uitgesproken. De beide ouders moeten meedoen aan Ouderschap Blijft, een programma om ouders te leren om beter met elkaar te communiceren.

Buiten dit programma om (maar ook tijdens het programma) is er echter sprake van nare verwensingen van Rens richting Naomi. Hij dreigt haar zelfs om het leven te brengen of permanent rolstoelgebonden te maken. Voor Naomi natuurlijk zeer intimiderend.

Vader probeert emigratie van de kinderen te voorkomen

Rens schroomt niet zijn dreigementen in het bijzijn van Jeugdbescherming te uiten. Het is iedereen dus al snel duidelijk dat de communicatie niet goed is en ook niet goed zou worden. Voor alles waarvoor Naomi toestemming nodig heeft (paspoort vernieuwen, vakantie, psychologische begeleiding van de kinderen), weigert Rens toestemming te verlenen. Hij houdt de slechte communicatie in stand en werkt geenszins aan verbetering. Zijn standpunt: slechte communicatie betekent geen toestemming om te verhuizen naar het buitenland. Daar zijn voorbeelden van rechterlijke uitspraken over te vinden. Rens probeert dus op deze manier een emigratie van zijn kinderen te voorkomen.

De kinderalimentatie die wordt opgelegd, betaalt Rens niet. Naomi wil voor haar inkomen echter niet afhankelijk zijn van de Nederlandse staat. Zij is hoogopgeleid en zou in Israël makkelijk aan werk kunnen komen. Daarnaast kan zij in Israël op de steun van haar familie rekenen.

De rechtbank (mede op advies van de Raad voor de Kinderbescherming) maakt korte metten met het verzoek van Naomi om te emigreren. Een standaard oordeel: door de problematische scheiding en slechte communicatie is immers niet te verwachten dat de omgangsregeling wordt nageleefd. Jeugdbescherming durft geen standpunt in te nemen. Ouderschap Blijft geeft wel een getrouw beeld van de gang van zaken tijdens de gesprekken, maar daar doet de rechtbank niets mee.

Slechte communicatie is te wijten aan hem

In hoger beroep komt het hof een paar maanden later tot een ander oordeel: het feit dat er geen verbetering in de communicatie is opgetreden, is vooral te wijten aan de weigeringen van vader. Het hof houdt rekening met de moeilijke emotionele en financiële positie van moeder in Nederland en overweegt dat de kinderen gebaat zijn bij een situatie waarin hun moeder gelukkig is.

Bovendien stelt het hof dat moeder - ondanks de slechte communicatie - genoegzaam heeft aangetoond dat zij de omgang altijd naleeft én stimuleert. Het hof gaat ervan uit dat Naomi zich ook na de verhuizing zal blijven inzetten voor de omgang tussen de kinderen en hun vader. 

Een mooie uitspraak waarbij blijkt dat het hof het uiteindelijk - en niet alleen op papier - bij het rechte eind heeft. Zo blijkt maar weer dat iedere zaak op zijn eigen merites beoordeeld moet worden en dat er geen 'standaard'-zaken zijn.

Voor mij als advocaat geeft het voldoening te weten dat deze jonge kinderen ondanks de heftige scheiding, de vele procedures en een internationale verhuizing toch nog contact houden met de andere ouder.