Geen alimentatie of toch alimentatie?
‘Kom ik dan nooit van hem af?’ Briesend komt Cecilia mijn kantoor binnen gelopen tijdens het wekelijkse spreekuur van onze praktijk. Twee jaar geleden is ze gescheiden van Patrick, na een huwelijk van net vier jaar. Het leek allemaal goed te zijn afgesloten, maar Cecilia heeft een mail gekregen van haar ex: ‘Hij wil partneralimentatie van me!’
Cecilia en Patrick hebben geen kinderen. Toch was het echtscheidingstraject ook voor hen niet gemakkelijk. ‘Je trouwt niet om na een paar jaar weer uit elkaar te gaan’, zucht Cecilia. Maar financieel gezien waren ze het snel met elkaar eens. Omdat ze allebei een goede baan hebben, is partneralimentatie niet aan de orde. Met hulp van een mediator leggen ze de gemaakte afspraken rondom de echtscheiding vast in een overeenkomst, die ze beiden ondertekenen.
‘Ik dacht dat het daarmee klaar was tussen ons’, vervolgt Cecilia haar verhaal. ‘Maar nu heb ik gisteren een mail gehad van Patrick, dat hij zijn baan kwijt is.’ Het bedrijf waar Patrick werkte, is failliet gegaan. Hij is op zoek naar een nieuwe baan en heeft op dit moment een ww-uitkering. En dat bedrag is een stuk lager dan zijn salaris. Cecilia: ‘Hij heeft moeite om iedere maand rond te komen en dus vraagt hij alimentatie van mij. Natuurlijk vind ik het vervelend voor hem. Het had mij ook kunnen overkomen. Vorig jaar ging het bij ons op het bedrijf ook niet zo goed en zijn twee collega’s ontslagen. Gelukkig heb ik mijn baan kunnen houden. Nu trekt de economie weer aan en heb ik het hartstikke druk.’ Ze schuift het getekende scheidingsconvenant naar mij toe. Ik lees de afspraken door en constateer: er staat niks in over partneralimentatie.
Ik dacht dat het daarmee klaar was tussen ons, maar nu heb ik gisteren een mail gehad van Patrick dat hij zijn baan kwijt is
”Twaalf jaar partneralimentatie betalen?
In de wet is geregeld dat je ook na het eindigen van je huwelijk financieel voor elkaar moet zorgen, wanneer de één daar behoefte aan heeft en de ander het kan betalen. ‘Kan hij om alimentatie blijven vragen totdat ik met pensioen ga?’ vraagt Cecilia geërgerd. ‘Nee’, zeg ik. ‘Deze zorgplicht geldt in principe voor twaalf jaar, tenzij het huwelijk korter dan vijf jaar heeft geduurd en er geen kinderen zijn. In het laatste geval duurt de zorgplicht net zo lang als het huwelijk heeft geduurd.’ In de situatie van Cecilia en Patrick dus in totaal vier jaar, waarvan er inmiddels al twee voorbij zijn.
Wanneer er in die periode sprake is van een wijziging van omstandigheden die financiële gevolgen heeft – zoals het onvrijwillige ontslag van Patrick – dan kan het zijn dat je alsnog een bijdrage dient te betalen in de kosten van levensonderhoud van je ex-echtgenoot. We praten nog wat verder met elkaar door. Nu Cecilia weet dat de betaling van partneralimentatie tijdelijk is, is ze wel bereid Patrick tegemoet te komen. Hij heeft er ook niet voor gekozen om ontslagen te worden.
Wanneer ik Cecilia een jaar later tegenkom, vertelt ze dat ze partneralimentatie heeft betaald. Uiteindelijk heeft Patrick na acht maanden een nieuwe baan gevonden. ‘Je kunt je voorstellen dat ik net zo blij was als hij’, lacht Cecilia.
