Champagne en stroopwafels

Op een ochtend verwelkom ik Peter (37) en Marieke (35) die zich hebben aangemeld voor mediation. Ze zijn de ouders van nog twee jonge kinderen (2,5 en 5 jaar). Ze vertellen dat ze via mediation de echtscheiding willen regelen, juist omwille van de kinderen. Het wordt mij al snel duidelijk dat ze begrijpen dat ze als ouders nog jarenlang met elkaar te maken hebben.

Maar ook al hebben beide partijen de juiste intentie, de praktijk is vaak weerbarstiger. De verwijten die zij over en weer maken, zijn niet van de lucht. Het eerste gesprek verloopt moeizaam. Ik probeer met mijn mediationvaardigheden de ingesleten patronen tussen Peter en Marieke inzichtelijk te maken. Zij kunnen daardoor vervolgens werken aan het verbeteren van hun communicatie.

Stroom aan verwijten houdt niet op

De stroom aan verwijten lijkt echter niet op te houden. Daarom vraag ik of het een idee is om de kinderen fictief aan tafel te laten plaatsnemen. Met de kinderen aan tafel zouden ze zich niet meer ongeremd kunnen laten gaan en bovendien: ‘Wat zouden de kinderen ervan vinden als ze hun ouders zo zouden zien ruziën?’ Niet echt het schoolvoorbeeld om als ouders aan je kind mee te geven.

Alle moeite ten spijt… na drie gesprekken lijkt het erop dat Peter en Marieke zelfs geen afspraken kunnen maken over de zorgverdeling. Bij het vierde gesprek verwacht ik dan ook geen verandering in de situatie. Maar niets is minder waar. Nog voordat Peter en Marieke plaatsnemen aan tafel, blijkt er iets veranderd te zijn. Waar zij in voorgaande gesprekken al de nodige steken onder water hadden uitgedeeld voordat zij goed en wel aan tafel zaten, blijft het dit keer stil.

Onbedaarlijk huilen

Daarop vertelt Peter dat hij inmiddels inziet dat ruziemaken geen zin heeft. En ze hebben allebei gemerkt dat de kinderen onder de ruzies lijden. Marieke vertelt dat zij in haar boosheid in het bijzijn van de kinderen een nare opmerking over Peter had gemaakt. Hun oudste kind was daarop onbedaarlijk in huilen uitgebarsten. Marieke schrok enorm van die reactie. Zij realiseert zich dan opeens dat zij de kinderen - weliswaar onbedoeld - belast met haar eigen boosheid. Langzaam zien Peter en Marieke in dat het gedrag van hun kinderen is veranderd onder invloed van alle spanningen.

Bubbels op de vroege ochtend



Vanaf dat moment lukt het ze om écht met elkaar in gesprek te gaan. Enkele weken later komen ze op kantoor langs voor de ondertekening van het ouderschapsplan en echtscheidingsconvenant. Hoewel het pas negen uur ‘s morgens is, haalt Marieke een fles champagne en stroopwafels uit haar tas tevoorschijn. ‘Ik zei toch dat ik champagne mee zou nemen als we eruit zouden zijn’, zegt ze lachend tegen Peter. Hij ziet de lol er wel van in. En zo wordt de fles ontkurkt. 

De bubbels sla ik af, de stroopwafel niet. Als Peter en Marieke proosten op een goede afloop en elkaar een mooie toekomst wensen, bedenk ik mij dat ik enkele weken geleden niet had kunnen bevroeden dat zij uiteindelijk op dit punt uit zouden komen. Champagne en stroopwafels: een gouden combinatie. 

Eline Slappendel 

Slappendel Familierecht Advocatuur & Mediation
www.slappendelfamilierecht.nl